Oeganda | Kidepo Valley National Park
In het verre noorden ligt een vallei
Kidepo Valley national park bij zonsopkomst
Noord Oeganda is lange tijd niet of nauwelijks toegankelijk geweest. Het was er gevaarlijk door rebellen van Joseph Kony en zelfs dit jaar is er onrust tegen de autoriteiten. Dat alles maakt Kidepo een geweldige plek om te bezoeken. Kidepo ligt tegen de Zuid Sudanse grens en is qua landschap totaal anders dan de andere nationale parken in Oeganda. Het is een echte savanne, zoals je die ook vindt in Kenia en Tanzania. Het is open landschap met accacia bomen. Het is er geweldig.
De reis
De tocht om er te komen is afhankelijk van het weer. De wegen zijn er onverhard en bij een beetje regen veranderen ze in een modderige ijsbaan waar je zeker in vast komt te zitten. We reden daarom in een klein konvooi van twee auto’s. Op die manier konden we elkaar uit de modder trekken als het nodig zou zijn. De andere auto werd bestuurd door een goede vriend van mij die in Oeganda woont. We tankten in Kitgum de auto zo vol als dat maar mogelijk was. Er zou na dit punt nog maar één klein benzine station zijn in de buurt van Karenga, maar de voorraad is niet gegarandeerd daar en het is er erg duur vanwege de ligging. Het is overigens een hand aangedreven benzinepomp. Als je naar Kidepo gaat zal je dus voorbereid moeten zijn op allerlei verassingen.
Het laatste tankstation nabij Karenga.
Regenwolken boven Kidepo
Na een lange dag rijden over onverharde wegen hadden we een fijn slaapplekje verdiend. We gingen slapen in de Kidepo Savannah Lodge. De lodge is gebouwd op een kopje en daarom hadden we een geweldig uitzicht over de vallei. In de verte onweerde het en de regensluiers trokken over. Mijn buik was ook nog niet in orde, dus een goede wc was ook een welkome (noodzakelijke?) bonus! De ochtend bracht ons een geweldige zonsopkomst. Het leek wel direct gekopieerd uit the Lion King.
Regensluiers en onweerswolken boven Kidepo Valley National Park
Zonsopkomst in Kidepo; net the Lion King.
De dieren in het park
Hartebeest op de uitkijk
Het park zit tjokvol met buffels en impala. In de droge tijden is het met name rond de rivieren Kidepo en Naurus dat je leeuwen en andere roofdieren zult zien. Ons bezoek kwam net aan het begin van de regentijd en daardoor waren de dieren verspreid over dit enorme park. Naast buffels kan je hier ook zebra’s vinden. Veel boekjes willen je overtuigen dat zebra’s alleen in Lake Mburo National Park te vinden zijn, maar niks is minder waar.
Het park is nauwelijks ontwikkeld. De hele regio is nauwelijks ontwikkeld. Dieren kunnen het park in- en uitlopen naar gelang de regens en het voedsel ze dicteert. Er is zelfs sprake van grote migratieroutes die bijvoorbeeld olifanten honderden kilometers zuidwaarts en noordwaarts brengt. Hoelang deze routes blijven bestaan is in het ongewisse. De bevolking van Oeganda groeit flink en zij willen ook ergens wonen. Kidepo is dus een echte wilde uithoek van Oeganda!
Ook Idi Amin had interesse in deze plek en heeft daarom een lodge laten bouwen die nu langzaam verbouwd wordt en open gesteld wordt aan het publiek nu het toerisme mondjesmaat terug keert naar dit nationale park. De lodge ziet eruit als een bunker. Ik ben benieuwd hoe het er van binnen uit ziet. Na onze nacht in onze eigen lodge wilden we de 2de nacht slapen in het park. Kamperen onder de sterren. Een paar dagen voor onze aankomst was er nog een mannetjes leeuw in het keukengebouw gaan liggen. Dat wilden we natuurlijk ook wel. Al had ik er zelf nog wat twijfels bij. Mijn buik was (nog steeds) behoorlijk overstuur en ‘s nachts 50 meter lopen door hoog gras om bij een donker wc gebouw te komen, was niet zo aantrekkelijk. Onder de noemer: ‘vaak ben je te bang’ hebben we het toch maar gedaan. Een guard zou de nacht de boel in de gaten houden en een kampvuur maken.
Katurum Lodge in Kidepo Valley National Park
Guard bij main camp.
Portret van de guard bij Main camp
Nagusokopire campsite in Kidepo Valley National Park
Guard Francis maakt het vuur aan bij de campsite.
De nacht hebben we overleefd en na een kleine gamedrive zijn we vertrokken richting Moroto. Het weer zou gaan omslaan en gezien de kwaliteit van de wegen zou het dan al heel snel, heel lastig worden om nog weg te komen. De wegen waren namelijk al vrij modderig. De weg naar Moroto brengt je in een stukje Afrika waar de tijd heeft stil gestaan. Hier klopt het stereotiepe beeld van mensen die in een hutje wonen nog. De regio wordt voornamelijk bewoond door de Karamajong, een bevolkingsgroep die lange tijd onderdrukt is geweest en pas recentelijk de wapens heeft neergelegd. Echter, er vinden zo nu en dan nog steeds ‘cattle raids’ plaats naar het nabijgelegen Zuid Sudan en Kenia. Het is er dus nog wat onrustig. Vandaar ook dat twee auto’s beter is dan één auto. Zo ben je een stuk flexibeler. Hoe de kwaliteit van de wegen is en of het veilig is, kan je het beste vragen bij de mensen van het nationale park. Zij zijn op de hoogte van de recente ontwikkelingen. Tijdens de rit naar Moroto kom je ook veel politie en leger posten tegen. Zij hebben ook altijd wel iets te vertellen.
Dorpjes langs de weg naar Moroto
Wil je op de hoogte blijven van de fotografie? Volg mij dan op Instagram! Geregeld zie je daar nieuwtjes en updates van fotowandelingen en soms zelfs scans van mijn project met analoge fotografie. Vind je de blog leuk? Deel het dan!
